دانشگاه تهران که نخستين دانشگاه مدرن كشور شناخته مي‌شود در سال ۱۳۱۳ ه.ش در مساحتي به وسعت 21 هكتار تاسيس شد. پردیس دانشگاه تهران از جنوب به خيابان انقلاب ، از شمال به خيابان پورسينا و از شرق و غرب به ترتيب به خيابانهای قدس و ۱۶ آذر محدود است . دانشگاه تهران كه در مركز شهر قرار دارد با تركيبي از زندگي دانشجويی، فعاليت‌های تجاری، و ميراث‌های فرهنگي دهه‌ی ۴۰ (ميلادی) تعداد عظيمی از مردم، فعاليت‌ها و جنبش‌ها را به سمت خود مي‌كشاند. ساختمان‌های دانشكده‌های گوناگون و حصار پيرامون آن كه از نرده‌ی آهنی است (و مي‌توان در اين‌جا از آن به عنوان «ديوار دانشگاه تهران» ياد كرد) و هم‌چنين ورودی اصلي مشهور آن به عنوان ميراث ملي و فرهنگي به ثبت رسيده‌اند. هم اکنون ، پروژه‌ای به نام «توسعه‌ی دانشگاه تهران» طراحي شده است تا محوطه‌ی دانشگاه را وسعت دهد و فضای (آموزشی و سبز) بيش‌تری را براي دانشجويان و دانشكده‌ها فراهم كند. پيش‌نهاد طرح مورد نظر این است كه ساختمان‌های جديدی در محدوده‌های مجاور دانشگاه ساخته شود. چارچوب نظارتی اين توسعه نسبت ۲۰ به ۸۰ را بين فضاهای ساختمانی و فضاهای باز (سبز) در نظر گرفته است که در این صورت امکان تخريب معماری باارزش به جا مانده از سال‌هاي دهه‌ی۴۰ وجود دارد.
در سال ۱۳۸۵«پروژه توسعه‌ی دانشگاه تهران» به صورت يك پروژه كارگاهی در طول يك نيم‌سال تحصيلی برای تمرين در اختيار دانشجويان طراحی شهری دانشگاه تهران گذاشته شد. طرح «ديوار» يكي از پيش‌نهادهای اين پروژه‌ی كارگاهی است. اين طرح دانشگاه تهران را به صورت شهری قديمی و توسعه آن را به صورت شهری جديد با هفت منطقه (نمادين) برای هر دانشكده پيش‌نهاد مي‌كند كه هريك از آن‌ها با ديواری جديد احاطه شده‌اند. ديوارهای جديد «قابل انعطاف» اند؛ با نهادهای شهری موجود هم‌كاری مي‌كنند .و اين امكان را مي‌دهند كه ساختمان‌های عمومی در آن سوی ديوار باقي بمانند و با زندگي خياباني تعامل داشته باشند (با آن‌كه جزو ملك دانشگاه تهران باقی مي‌مانند). ديوارهای جديد از موتيف‌هاي مختلف كارهای آهنی بکار رفته در نما و پنجره‌های ساختمان‌های تخريب شده دهه‌های ۴۰ و۵۰ الهام می گيرند. اين كارهای آهنی نمونه‌های خوبی از دوره‌ای پرتضاد در معماری ايرانی اند كه از طريق آن‌ها رويارويی معماران با مدرنيزم و اصرارشان به حفظ معماری سنتی ايرانی به روشنی قابل ردگيری است.
